نیم‌قرن دستگیری از نیازمندان در هیئت بیت‌الحسن(ع) | کسی از سر این سفره دست‌خالی بلند نمی‌شود
تاریخ انتشار: ۹ مهر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۷۹۴۳۰۶
همشهری آنلاین - حسن حسن‌زاده: اهالی خیابان کمالی و حتی محله‌های اطراف، هیئت بیت الحسن(ع) را به خوبی می‌شناسند. نزدیک به ۵۰ سال این هیئت میزبان اهالی از پیر تا جوان است؛ کانونی که از جوانان دوران انقلاب موسپیدانی ساخته که نه تنها اندیشه‌ها و سیره زندگی اسلامی را در دل جوانان امروز محله تزریق می‌کنند بلکه از همان زمان تأسیس دست به دست هم داده‌اند تا گرهی از زندگی هم‌محله‌ای‌هایشان باز کنند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
هیئتی با کارکرد خیریهحاج اصغر کریمخان زند از فعالیت‌هایش در هیئت معروف محله می‌گوید: «سال ۱۳۲۴ در قزوین به دنیا آمدم و حدود ۶۹ سال است که دستمان به دامن اهل‌بیت(ع) است. در زمان دفاع مقدس توفیق داشتم پشت خطوط مقدم به رزمندگان خدمت کنم. آن موقع اینجا مغازه‌ای داشتم و در آن لاستیک می‌فروختم و پنچرگیری انجام می‌دادم، اما مدتی است که مغازه را در اختیار هیئت قرار داده‌ام.» او از فعالیت‌های هیئت بیت‌الحسن(ع) می‌گوید: در حد توان و وسع‌مان کمک می‌کنیم تا یک زندگی پا بگیرد یا خدایی نکرده از هم نپاشد. چون هیئت ما محلی است از طریق هم هیئتی‌هایمان می‌توانیم نیازمندان را شناسایی کنیم. اما این را هم بگویم که کمک‌های این هیئت باز هم به برکت امام حسن(ع) تنها محدود به همین محله نیست. برخی اعضا از مناطق دیگر تهران مثل شهران، تهرانپارس یا حتی شهریار هم می‌آیند و خانواده‌هایی را معرفی می‌کنند که حتی در این محله هم نیستند و از سر سفره کریم اهل‌بیت(ع) دست خالی برنمی‌گردند. پنجشنبه‌ها خیران به اینجا می‌آیند و سعی می‌کنیم به خانواده‌هایی که در پرداخت اجاره ماهانه‌شان مانده‌اند یا آنهایی که نیاز به دارو و درمان دارند در حد توان رسیدگی کنیم. در یکی دیگر از اقدامات، آشپز هیئت ۲۵ ماشین لباسشویی را به اینجا آورد تا کمکی برای تأمین جهیزیه نوعروسان باشد یا حتی گاهی تا ۵ میلیون تومان برای درمان برخی بیماران جمع کرده‌ایم که اینها همه از برکات این مجالس است.»
«مرتضی ناجی‌پور»، مدیر هیئت بیت‌الحسن (ع) در ساوه به دنیا آمده و در خیابان امیریه بزرگ شده است. در مورد چگونگی شکل گیری هیئت می‌گوید: «این هیئت از سال ۱۳۴۶ شروع به فعالیت کرد و تا سال‌ها مکان ثابتی نداشت تا اینکه حاج اصغر آقا ۳۰ سال پیش این منزل را که اکنون مکان ثابت هیئت است، خرید.» ناجی‌پور می‌افزاید: «سالیان زیادی خانواده حاج اصغر کریمخان زند برای هیئت زحمت کشیده‌اند؛ شب‌های دوشنبه برای برگزاری مراسم دعای توسل و صبح‌های پنجشنبه هم برای برپایی مراسم زیارت عاشورا هیئت را آماده می‌کردند. یک سال پیش که ما به دنبال مکانی بودیم تا آن را برای هیئت خریداری کنیم. حاج آقا منزلش را پیشنهاد کرد و الان هم به‌دنبال انجام کارهای قانونی‌اش هستیم تا بتوانیم این مکان را به نام هیئت کنیم تا سالیان آینده هم در نبود ما همچنان پابرجا بماند.»
هیئت‌ها باید حقوق همسایه را رعایت کنندحاج اصغر کریمخان زند درباره دلایل نامگذاری هیئت به بیت‌الحسن(ع) و ماندگاری‌اش می‌گوید: «امام حسن(ع) امام غریب است و به همین دلیل، این نام را انتخاب کردیم. عصر عاشورای سال ۱۳۴۶ بود که از هیئت بیرون آمده بودیم. جمع شدیم و گفتیم امام حسین(ع) که عاشق دلسوخته دارند بیایید هیئتی را به نام امام حسن(ع) برپا کنیم. همان روز رفتیم و ۲ پرچم خریدیم. ابتدا شب‌های دوشنبه هیئت را برگزار می‌کردیم. آن موقع مکان ثابت نداشتیم و در خانه‌های اعضای هیئت مراسم می‌گرفتیم تا اینکه ۳۰ سال پیش این مکان را به نام بیت‌الحسن(ع) انتخاب کردیم. دلیل پابرجایی این هیئت در این حدود ۵۰ سال به عقیده من این است که هیچ غیبتی در این هیئت نمی‌شود. اینجا همه رفتار برادرانه با هم داریم و همه هدفمان علاوه بر برپایی مجالس مذهبی، دستگیری از نیازمندان است که اینها هم از برکات نام هیئت است. عامل دیگری که شاید باعث ماندگاری هیئتمان شده نظم و توجه به حقوق همسایه‌هاست. اینکه ما داریم برای اهل‌بیت(ع) مراسم اجرا می‌کنیم، دلیل نمی‌شود که خدای نکرده مثلاً آنقدر صدای بلندگویمان زیاد باشد که همسایگان آزار ببینند، و یا رفت و آمدهایمان همسایه‌ها را آزرده خاطر کند. ما که از اهل‌بیت(ع) حرف می‌زنیم باید تلاش کنیم شبیه به آنان رفتار و حقوق همسایه‌ها را رعایت کنیم.»
به جوانان میدان دهیدحاج «مرتضی نایبی» درباره چگونگی جذب جوانان به هیئت می‌گوید: «جوانان محله ما خیلی پاک هستند و در این مجالس حضور فعال دارند. در واقع از همه طیف و سن به هیئت می‌آیند و برنامه‌های وسیعی برای جوانان داریم. به جوانان گفته‌ایم که ما دیگر کم‌کم باید کناری بنشینیم و شما اینجا را اداره کنید. ما جلسات تفسیر قرآن داریم که جوانان در آن حضور بسیار چشمگیری دارند؛ اداره صندوق هیئت و مسائل مالی را هم به‌طور کامل به جوانان هیئت سپرده‌ایم یا در سفرهای مذهبی که همراه همه اعضای هیئت می‌رویم، گردانندگان برنامه همه از جوانان هیئت هستند.»
وی می‌افزاید: «جوانان هم باید خودی نشان دهند و خوشبختانه تاکنون همین‌گونه بوده است. این جوانان هستند که آینده را می‌سازند. هیئت‌های مذهبی هم باید آینده‌نگر باشند. مسئولان باید به جوانان میدان دهند تا آنان با فکر بازتر و آگاهی به روزتری که دارند در پیشبرد و توسعه هیئت‌ها مؤثر باشند.»
نایبی درباره چگونگی خرید مکان هیئت توضیح می‌دهد: «حدود یک سال پیش بود که من در سخنرانی در هیئت گفتم سال ۱۳۴۵ در پل سیمان جاده شهر ری می‌خواستند مسجدی را بسازند و من شاهد بودم که پیرمردی با خود یک آجر آورد و گفت می‌خواهم در ساختن مسجد کمک کنم. اشخاص دیگر با دیدن این صحنه شروع به کمک‌های مالی کردند. آن پیر مرد همه آنچه را در توان داشت بخشید و آن کسی هم که مبلغ بالایی کمک کرده بود هم در حد توان خود در ساخت مسجد مشارکت کرد. آن شب بعد از سخنرانی همین موضوع برای ما هم پیش آمد. یکی از اعضا ۵ هزار تومان برای خرید این خانه کمک کرد و یکی یکی خیران مبالغ کمتر و بیشتری را برای کمک اهدا کردند. آن فردی که ۵ هزار تومان کمک کرد و آن فردی که ۳۵۰ میلیون تومان کمک مالی کرد هر دو نفر در پیشگاه خداوند اجر و پاداش دارند. هیئت هم تقدیرنامه‌ای را به آنها اهدا کرد. توجه ما تنها به کسانی نبود که کمک مالی کرده بودند. بلکه از هر فردی که در این هیئت‌کاری را انجام داده بود هم قدردانی شد.
فعالیت هیئت در زمان انقلاب و دفاع مقدسمسئول هیئت بیت‌الحسن(ع) فعالیت هم هیئتی‌هایش از انقلاب تا دفاع مقدس را این‌گونه تعریف می‌کند: «بچه‌های هیئت که امروز همگی از موسفیدان محله هستند آن روزها جوان بودند. هر فردی در آن روزها بر اساس هنری که داشت یا کاری که از دستش بر می‌آمد، برای پیروزی و به بار نشستن آرمان‌های امام خمینی (ره) کمک می‌کرد. آن روزها همه هیئت‌ها غیر از مراسم مذهبی‌شان دیدگاه‌های سیاسی امام(ره) را هم در مجالس موشکافی می‌کردند و ما هم از این قواعد مستثنی نبودیم. یادم می‌آید سال ۱۳۵۶ یا ۱۳۵۷، شبی که هیئت در خانه یکی از اعضا برگزار می‌شد، درگیری‌ها به اوج خود رسیده بود. گاردی‌های شاه در خیابان مردم را کتک می‌زدند و متفرق می‌کردند. آن شب تلاش کردند که هیئت را هم متوقف کنند، اما همین را بگویم که نتوانستند و همه چیز آن شب به خیر گذشت. برخی از اعضای هیئت آن زمان در زمینه توزیع لاستیک خودرو فعالیت می‌کردند. بعد از انقلاب برای آنکه بتوانیم به دولت تازه پا گرفته و مردم کشور کمک کنیم سعی می‌کردیم با قیمت‌های ارزان‌تر آنها را در اختیار مردم قرار دهیم. به‌عنوان مثال آن زمان هر جفت لاستیک خودرو را ۵۰۰ تومان عرضه می‌کردیم در حالی که قیمت آزاد آن بسیار بیشتر بود. بچه‌های هیئت در زمان دفاع مقدس هم همین کار را انجام می‌دادند. آن زمان هر جفت لاستیکی که که به لودرها می‌دادیم تا در مناطق جنگی استفاده شود، قیمتش ۲۵۰۰ تومان بود که در بازار آزاد باید آن را با قیمت چندین برابر تهیه می‌کردند.» حاج اصغر زند در ادامه صحبت‌های هم هیئتی قدیمی‌اش می‌گوید: «من نمی‌توانم بگویم که ما برای این انقلاب جنگیده‌ایم و کارها کرده‌ایم؛ حق مطلب را شهدا ادا کرده‌اند. ما تنها در حد وسع و توانمان کمک کرده‌ایم. در آن روزهای جوانی دوره می‌افتادیم و برای رزمنده‌ها آذوقه جمع‌آوری می‌کردیم، شایدکاری بیش از این از دست ما بر نمی‌آمد.»
با ورود به فضای هیئت بیت‌الحسن(ع) پرچم سرخ «یا حسین(ع)» روی دیوار نظر بیننده را به خود جلب می‌کند. این پرچم بسیار مورد توجه اعضای هیئت است. حاج نایبی می‌گوید: «این پرچم را حاج حسین غلامی یکی از اعضای هیئت هدیه کرده است. پرچم گنبد حضرت ابوالفضل(ع) را هم در این هیئت داریم که دوستانمان در حسینیه کربلایی‌های چهارراه گلوبندک به هیئت ما اهدا کرده‌اند. در واقع وقتی این پرچم‌ها در مناسبت‌های مختلف در کربلا تعویض می‌شوند، آنها را تقسیم می‌کنند و برخی را هم به حسینیه کربلایی‌های چهارراه گلوبندک می‌دهند. هر سال ۲ پرچم جدید را برای این حسینیه می‌آورند. آنها پرچم‌ها را به ۲ هیئت تهران می‌دهند که اینها هم قسمت هیئت ما شده است و ما آن را روی دیوار هیئتمان نصب کرده‌ایم.»
-----------------------------------------------------------------------------------------------
*منتشر شده در همشهری محله منطقه ۱۱ در تاریخ ۱۳۹۳/۱۱/۰۸
کد خبر 789568منبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: هیئت بیت الحسن ع اعضای هیئت دفاع مقدس اهل بیت ع حاج اصغر هیئت ها سال پیش
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۷۹۴۳۰۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مظلوم‌تر از تئاتر، موسیقی اصیل ایرانی است/تخصیص یارانه دولتی برای سفره فرهنگی مردم
به گزارش خبرنگار فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، کنسرت «اشعار نو از نغمه‌های کهن» در نوزدهمین شب موسیقی فرهنگسرای ارسباران در شب‌های پنج شنبه و جمعه، ۶ و ۷ اردیبهشت ماه ۱۴۰۳ برگزار شد. در این کنسرت که به سرپرستی محمدرضا برزین و خوانندگی صادق شیخ زاده اجرا شد، تصنیف‌ها و قطعات پیش در آمد اصفهان، شاه ختایی، پنبه جاری، المنت و لله، کهربا، نخجیر، ریشه در خاک، حریم یار، کردی و آفتابکاران با آهنگسازی علی اصغر بهاری، محمد رضا برزین، صادق شیخ زاده و قطعاتی با ملودی‌های قدیمی و محلی بر اساس اشعاری ازهوشنگ ابتهاج، فریدون مشیری، فاضل نظری، علی حاتمی، حامد عسگری و اشعار محلی اجرا شد.
صادق شیخ زاده خواننده درباره این کنسرت گفت‌وگویی با خبرگزاری آنا انجام داده که مشروح آن را می‌خوانید:
لطفا درباره جزییات این کنسرت برایمان توضیح بدهید .
کنسرت نغمه‌های کهن یا اشعاری نو از نغمه‌های کهن یک اجرای دغدغه انگیز برای شنیده شدن نغمه‌های با اصالت است، آنچه که امروزه بیشتر مردم در ارتباط با گذشته با آن در ارتباط هستند. تمام تلاشمان این بود که بتوانیم در قالب یک موسیقی اصیل به بازخوانی نغمه‌هایی بپردازیم که برگرفته از موسیقی فولکلور، موسیقی دستگاهی یا برگرفته از رسوم و آیین‌های مناطق مختلف هستند تا با اشاعه آنها مردم شعر تازه بشنوند و فضایی تداعی کنیم که اگر چه به جهت کلامی به مردم نزدیکتر است، اما ممکن است نغمه‌های آن در طول سالیان سال فراموش شده باشد.
چطور شد در فرهنگسرای ارسباران اجرا رفتید؟
از سویی به جهت حمایت‌های فرهنگسرای ارسباران و اینکه تصمیم گرفتیم جایی اجرا برویم که مردم هم قدرت خرید داشته باشند و بتوانند در این کنسرت شرکت کنند و خوشبختانه استقبال هم از کنسرت خوب بود به طوریکه یک سانس را به دو سانس در دو شب رساندیم ، امیدواریم این استقبال ادامه پیدا کند و بتوانیم در روزهای دیگر هم اجرا داشته باشیم
درباره قطعات و سازندگان آن هم برایمان توضیح دهید؟
اجرا توسط قطعات تنظیم و یا ساخته شده محمدرضا برزین اتفاق می‌افتد که نوازنده خوبی در ساز سه تار است، سنتور را سوها شمعدانی،عود آناهیتا نصیریان، سازهای کوبه‌ای پویان توکلی ، تنبک امیرحسین تات و ساز سه تار با مسعود صادقی است.
با توجه به مبالغ بالای کنسرت‌ها در این ایام، چقدر قدرت خرید مردم و حضور عموم برای شرکت در این کنسرت برایتان اولویت داشت؟
در واقع این نکته برایمان حائز اهمیت بود، چقدر هم خوب است که دولت و حاکمیت بخشی از هزینه‌های کنسرت‌ها را تقبل کند. بدون تعارف این تعداد کنسرتی که هر شب در کشور برگزار می‌شود اگر بخشی از هزینه‌ها را هم دولت بدهد، خیلی استقبال چشمگیر می‌شود، بنابراین سر سفره فرهنگی مردم باید یارانه‌های دولتی با حمایت‌هایی این چنین داشته باشیم که خوشبختانه ما توانستیم از آن برخوردار شویم.
ما امروز می‌بینیم که حتی خواننده‌های شهیر موسیقی ایرانی روی به موسیقی‌های الکترونیک و موسیقی‌های غیر ایرانی می‌آورند، حتی به نظر من آن موسیقی‌ها موسیقی‌های پاپ نیست همانطور که بهتر از من می‌دانید موسیقی پاپ موسیقی مردمی هست بنابراین یک موسیقی می‌تواند موسیقی کلاسیک باشد، فولکلور باشد حتی سنتی باشد به خاطر فرم اجرا ولی پاپ تلقی شود، یعنی جمیع مردم با آن احساس نزدیکی کنند، حتی این موسیقی‌هایی که توسط بعضی از خواننده‌ها اجرا می‌شود و به روی صحنه می‌رود موسیقی‌های پاپ نیستند.
البته برخی هم موسیقی خاص هستند، موسیقی که در ژانر موسیقی الکترونیک، موسیقی کلاسیک، حتی موسیقی کلاسیک غربی است ولی باز این حرف به این منظور و به این مفهوم نیست که آنها نباید باشد چرا آنها هم باید باشند، اما اقبال صد درصدی خوانندگان موسیقی اصیل ایرانی به آن موسیقی‌ها منجر به این می‌شود که این سمت ما خیلی خالی باشیم ما خیلی تنها و معدود باشیم امروزه شما می‌شنوید که توسط یک سلسله از هنرمندان عزیز و گرامی ابراز نگرانی درباره تئاتر وجود دارد، این هم به جا است اما واقعا باید بگویم که مظلوم تر از تئاتر، موسیقی اصیل ایرانی است حتی موسیقی سنتی هم نه، موسیقی اصیل ایرانی.
متأسفانه به دلیل ذائقه‌ای که توسط عده‌ای بین مردم ایجاد شده، دافعه نسبت به سازهایی چون سه تار، سنتور،عود، سازها کوبه‌ای و آواز ایرانی ایجاد شده است، در صورتی که اینها شاخه‌های موسیقی اصیل ایرانی هستند.
شما سالهاست که در عرصه آواز ایرانی فعالیت می‌کند، دراین باره چه تجربیاتی دارد و برایمان بگویید.
به عنوان کسی که برنامه های مختلف داشته‌ام می‌گویم، که اتفاقاً مردم در مناسبت‌های آیینی خودشان بسیار هم علاقمند این موسیقی و آواز‌ها هستند، اگر این آواز‌ها درست طراحی شود برای لحظات خلوت آدمی فوق العاده است.
ما انسان‌ها دارای حالت‌های مختلف، متنوع و گوناگونی به جهت روانی هستیم و برای هر کدام از این حالت‌ها موسیقی خاص خود را طلب می‌کنیم و مثل یک نوع تغذیه روحی است، به همین دلیل ما به تمام فرهنگ‌ها که از دل فرهنگ خودمان بیرون می‌آید ادای دین می‌کنیم و به آن اصالت می‌دهیم و در این مواجهه هم نیاز داریم که هر کدام از آنها را مصرف کنیم اتفاقاً موسیقی جدی هم موسیقی مصرفی است، اما موسیقی مصرف شده برای حالات خاص آدمی و هر آدمی البته حالات خاص خودش را دارد اما این طیف حالت‌ها از چند گونه بیرون نیست و من امیدوارم که این نوع اجراها مورد حمایت قرار بگیرد.
بنابراین اگر حمایت درستی صورت گیرد، اقبال مردمی هم زیاد می‌شود و ما با فوجی از مخاطب روبه رو می‌شویم، در حال حاضر کنسرت‌هایی که در سالن‌های مجلل برگزار می‌شوند که بعضا حتی استانداردهای ابتدایی موسیقی را هم ندارند. ما سالن تخصصی اجرای کنسرت کم داریم اما هستند اندازه‌ای که کارمان راه بیافتد.
انتهای پیام/
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»